Πρωτομαγιά

  Πρωτομαγιά σήμερα. Το καλοκαίρι είναι προ των πυλών παρά το γεγονός ότι πολλοί είναι αυτοί που βιάστηκαν να δοκιμάσουν τη θερμοκρασία της θάλασσας. Μαζί με τις ευχές μας για καλό μήνα σας αφιερώνουμε δύο κατακόκκινες φωτογραφίες με ολάνθιστα γεράνια  στην καλύτερη τους ώρα. Δεν υπάρχει πιό απλό και απέριττο λουλούδι για να γεμίσει χωρίς έξοδα τον κήπο σου. Με ελάχιστη περιποίηση σου χαρίζει αυτά τα  ματωμένα μπουκέτα λουσμένα στο φως και πλημμυρισμένα από την πρωινή δροσιά.

Της πόρνης γυναικός

 Αφιερωμένοι οι ύμνοι στην αοψινή ακολουθία του Όρθρου της Μεγάλης Τετάρτης που τελέστηκε στις Εκκλησιές από το παράδειγμα της ριζικής αλλαγής της ζωής της πόρνης εκείνης γυναίκας που πλησίασε το Χριστό και θέλησε να εκφράσει τη μετάνοια, τη μεταμέλεια μαζί και την ευγνωμοσύνη της απέναντι στην κατανόηση και συγχώρηση που προσμονούσε από το Λυτρωτή. Του αλείφει τα πόδια με αρώματα που αγόρασε με τα χρήματα της "δουλειάς" της. Προσπίπτει και σφουγγίζει τα πόδια του Ιησού και εκείνος τη δέχεται, τη συγχωρεί, και τη σηκώνει από το λάκκο της ζωής της.

   Ο Χριστός συγχωρεί δεν τιμωρεί. Δεν την καταδιώκει. Δεν ζητά εξηγήσεις. Δεν ανακρίνει. Απλά τη δέχεται. Αυτός είναι ο Θεός της αγάπης. Για να πει μετά από πολλά χρόνια ο Ν. Καζαντζάκης δια στόματος του ήρωα του Αλέξη Ζορμπά: "Ο  Θεός είναι άρχοντας. Και είναι άρχοντας για τούτο: Γιατί ξέρει να συγχωρά"

   Από τη μεγάλη αυτή σκηνή της πόρνης γυναίκας εμπνέεται η ποιήτρια Κασσιανή και της αφιερώνει ένα ολόκληρο τροπάριο που  ψάλθηκε απόψε στις Εκκλησιές. Ένα τροπάριο πραγματικά υψηλής τέχνης που ίσως είναι υπερτιμημένο από πολλούς και δίνει την ευκαιρία σε πολλούς ψαλτάδες  να αποδείξουν και επιδείξουν τις φωνητικές τους ικανότητες,  κουράζοντας κάποιες φορές τους πιστούς.

   Μην ξεχνάμε ότι ο ναός είναι ο χώρος τέλεσης του Μυστηρίου. Είναι τόπος προσευχής. Είναι κρίμα να μετατρέπεται σε συναυλιακό πάλκο τις ημέρες της Μεγάλης Εβδμάδας που κανονικά τα φώτα χαμηλώνουν οι καρδιές σιωπούν προσευχόμενες, τα γόνατα κλίνουν και οι ψυχές προσδοκούν Ανάσταση.

Το λυχνάρι και οι δέκα Παρθένες

 Η παραβολή των Δέκα Παρθένων δεσπόζει στον συναξαριστή της Μεγάλης Τρίτης. Δέκα κοπέλες περιμένουν υπομονετικά τον Νυμφίο με τα λυχνάρια τους αναμμένα. Όμως Εκείνος αργεί και εκείνες αποκαμωμένες κοιμούνται. Όταν μέσα στη  "νύχτα" ακούγεται  η είδηση ότι ο Νυμφίος έρχεται οι πέντε από αυτές προετοιμασμένες καλά και έχοντας παραπάνω λάδι μαζί τους, τροφοδοτούν τα λυχνάρια τους, ενώ οι άλλες πέντε τρέχουν αριστερά και δεξιά για να προμηθευτούν λάδι. Τελικά οι τελευταίες μένουν έξω από το γάμο.

 Γεμάτη έντονους συμβολισμούς η παραβολή προτρέπει τους χριστιανούς ακόμα και αυτή την τελευταία στιγμή πριν το Πάσχα, να ετοιμαστούν κατάλληλα ώστε να μην μείνουν έξω από τον "νυμφώνα". Το λάδι με το οποίο πρέπει να βγούμε για να προϋπαντήσουμε τον Νυμφίο, δεν μπορεί να ανάψει παρά μόνο αν είναι γεμάτο λάδι. Το λάδι συμβολίζει τη φιλανθρωπία. Χωρίς λάδι δεν ανάβει αυτή η φλόγα , αυτή η θέρμη, αυτό το φως που απαιτεί ο Νυμφίος από εκείνους που θα αναγνωρίσει ως δικούς Του. Και το λάδι αυτό πρέπει εμείς οι ίδιοι να το αγοράσουμε, με το δικό μας κόπο και όχι να είναι δανεικό όπως απαιτούσαν οι τελευταίες πέντε κοπέλες από τις προνοητικές. Τελικά η αγάπη δεν δανείζεται. Καθένας με τα δικά του έξοδα  και με το προσωπικό του ρίσκο αγαπά ή δεν αγαπά.

  (Η τελευταία παράγραφος προέρχεται από το βιβλίο: "Πασχαλινή κατάνυξη" του Lev Gillet)

Τιμωρός Θεός ή Νυμφίος της Εκκλησίας;

   Η Μεγάλη Δευτέρα είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Ιωσήφ του γιού του Ιακώβ ο οποίος απέκτησε τον επιθετικό προσδιορισμό "πάγκαλος" λόγω των αρετών του, μα κυρίως της μεγάλης πίστης και αφοσίωσής  του στο πρόσωπο του Θεού. Είναι ο Ιωσήφ που τα αδέλφια του τον πούλησαν σε εμπόρους φοβούμενοι ότι ο πατέρας Ιακώβ λόγω της μεγάλης αγάπης προς το πρόσωπό του θα του έδινε όλη την περιουσία. Ο Ιωσήφ καταλήγει δούλος στα σκλαβοπάζαρα της Αιγύπτου. Χάρη στις ικανότητες του αλλά και την χάρη του Θεού, τον οποίο ποτέ δεν εγκατέλειψε, έφθασε στο αξίωμα του αντιβασιλέα της Αιγύπτου. Εκεί τον συναντούν οι επαίτες αδελφοί του παρακαλώντας να αγοράσουν λίγο σιτάρι λόγω της πείνας που είχε πέσει στον τότε κόσμο.

   Παράλληλα στην Εκκλησία ακούγεται ανάμεσα στις άλλες παραβολές και το περιστατικό που αφορά την "ξηρανθείσα συκή". Ο Χριστός θέλησε να χορτάσει την πείνα του και αναζήτησε ένα σύκο σε ένα κοντινό δέντρο. Η συκιά όμως ήταν άκαρπη και την επιτίμησε. Εκείνη ξεράθηκε. Το περιστατικό αυτό μας θυμίζει η Εκκλησία θέλοντας να μας προτρέψει να μην μείνουμε χωρίς καλά έργα ακόμα και τώρα  παραμονές του Πάθους του Κυρίου.

  Όμως εδώ γεννιέται ένα άλλο ερώτημα. Τελικά ο Χριστός τιμωρεί; Ο Χριστός επιβάλλει  τη δύναμη του ως Θεός - δημιουργός και Παντοκράτορας στη φύση. Δίνει εντολή στη φουρτουνιασμένη θάλασσα της Τιβεριάδας να ηρεμήσει, γκρεμίζει τους πάγκους των εμπόρων μέσα στο Ναό, αλλά δεν τιμωρεί κανέναν από αυτούς και τώρα έρχεται να επιτιμήσει ένα δέντρο.

  Ο Χριστός δεν τιμωρεί κανέναν άνθρωπο. Αντιθέτως έρχεται να συγχωρήσει και να σώσει τον άνθρωπο. Ένας Θεός τιμωρός μας είναι εντελώς περιττός. Άλλωστε έχουμε τόσους τιμωρούς συνανθρώπους μας γύρω μας. Οι παιδαριώδεις αντιλήψεις που έχουν αναπτυχθεί εδώ και αιώνες γύρω από έναν Θεό που κρατά "τεφτέρι" και συνεχώς τιμωρεί το πλάσμα Του, για έναν τρομοκράτη Θεό και σαδιστή Πατέρα  είναι όχι μόνο ανακριβείς και γελοίες αλλά και επικίνδυνες. Ο Θεός είναι ο πατέρας της παραβολής του Ασώτου. Ο Νυμφίος που κινείται αγαπητικά προς τον άνθρωπο σε σημείο αυτοθυσίας και αυτοπροσφοράς. 

   Στο θέμα αυτό θα επανέλθουμε........

Μεγάλη Εβδομάδα. Πρόκληση και πρόσκληση μαζί.

    Γιατί αυτή την εβδομάδα οι Έλληνες την είπαμε "Μεγάλη"; Ποιό μέτρο μετράει τη "μεγαλοσύνη" της, με ποιό κριτήριο της δώσαμε μέγεθος ξεχωριστό από κάθε άλλο συμβατικό διάστημα χρόνου;

   Οι Έλληνες πάντα μετρούσαν την ποιότητα της ζωής με τη χαρά της Γιορτής - τη μεγαλοσύνη των αποκαλύψεων  αυτής της εβδομάδας με βεβαιότητα εμπειρικών ψηλαφήσεων - τότε αποδείχνονταν και άρχοντες πολιτισμού, ακόμα και σε αιώνες σκλαβιάς και βασανισμού. Τότε ακόμα και οι αγράμματοι και απλοϊκοί έχτιζαν και ζωγράφιζαν εκκλησιές, που σήμερα πρέπει να διαθέτεις πτυχία και διδακτορικά για να αξιολογήσεις σωστά την τέχνη τους. Μέσα στην απαιδευσιά και τη φτώχεια λειτουργούσε ένας πολιτισμός ποιοτικών απαιτήσεων, ιλιγγιωδών για τα σημερινά μας μέτρα και σε σύγκριση με τις σημερινές μας προτεραιότητες.

  Ονόμαζαν Μεγάλη αυτή την εβδομάδα οι Έλληνες, με μέτρο μεγαλείου τις αποκαλύψεις ζωής, που η σημαντική των ημερών στην ποίηση και στη δραματουργία διασώζει. Ψηλαφητές εμπειρίες ενός πάθους ερωτικού, που φτάνει στην έσχατη σταυρική αυταπάρνηση και αυτοπροσφορά, για να αποκαλύψει ότι η υπόσταση ενός ανθρώπου, η πραγματική του ύπαρξη δεν ταυτίζεται μ ετη θνητή βιολογική του φύση, αλλά αντλείται από την ελευθερία της αγαπητικής σχέσης.

   Μια ακόμα Μεγάλη Εβδομάδα μας προκαλεί να αναμετρηθούμε με τη μεγαλοσύνη της. Τη μεγαλοσύνη του Νυμφίου που κινείται αγαπητικά με διάθεση θυσίας και αυτοπροσφοράς προς τον πεσμένο άνθρωπο.

Από το βιβλίο "Εορτολογικά παλινωδούμενα" του Χρήστου Γιανναρά.

Οι δύο τάφοι του Αγίου Λαζάρου

  Όσοι έχουν επισκεφθεί την Κύπρο και ιδιαίτερα την πόλη της Λάρνακας (αρχαίο Κίτιο) θα έχουν θαυμάσει τον περικαλλή ναό του Αγίου Λαζάρου, ο οποίος είναι χτισμένος πάνω σε αρχαία ερείπια άλλου ναού. Στο υπόγειό του διατηρείται ένας ολόκληρος αρχαιολογικός χώρος και ο δεύτερος τάφος του Αγίου Λαζάρου. Ο Λάζαρος κατέφυγε στην Κύπρο μετά την Ανάσταση του Χριστού. Ο ίδιος ήταν ζωντανή απόδειξη της Θεότητας του Χριστού και οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι τον κυνηγούσαν με σκοπό να τον εξοντώσουν. Έτσι ο Λάζαρος κατέφυγε στην Κύπρο όπου μετά από χρόνια και κατά τη διάρκεια  της Α΄Αποστολικής του περιοδείας τον συνάντησε ο Απόστολος Παύλος και τον όρισε υπεύθυνο για τη ζωή και τη διδαχή των πρώτων χριστιανών της Κύπρου. Ο Λάζαρος ορίστηκε ως επίσκοπος Κιτίου.

  Ωστόσο στην Παλαιστίνη σήμερα θα συναντήσουμε και τον πρώτο τάφο του Λάζαρου απ' όπου τον ανέστησε ο Χριστός.

Τα άλογα του Χρήστου

  Τις τελευταίες ημέρες αν ανηφορίσεις από το Carefour στην Κυψέλη προς το πεντάδρομο σε ένα μεγάλο χωράφι θα δεις πολλά όμορφα άλογα να βόσκουν αμέριμνα. Μια εικόνα  που μας γυρίζει πίσω αρκετές δεκαετίες όταν στην Αίγινα οι άνθρωποι ασχολούνταν κυρίως με τη γεωργία και τη κτηνοτροφία και είχαν πολλά ζώα. Κυρίως οικόσιτα, πρόβατα και γαιδουράκια. Η συντήρηση ενός τόσο μεγάλου ζώου και ιδιαίτερα στην εποχή μας είναι πολύ δύσκολη υπόθεση. Όμως η αγάπη για τα ζώα σε κάνει να ξεπερνάς πολλά εμπόδια. Τα άλογα ανήκουν στον κ. Γιώργο Λυκούρη. Τη  καθημερινή φροντίδα τους όμως την έχει ο ανηψιός του κ. Λυκούρη, ο Χρήστος Παπασεβαστός, μαθητής Β΄  τάξης στο Γενικό Λύκειο της Αίγινας. Ανάμεσα στα άλογα  που βλέπουμε, δύο είναι δικά του η "Δανάη" και ο λίγων μηνών γιός της ο "Άγγελος". Ο Χρήστος τα φροντίζει με πολύ αγάπη και μεράκι. Άλλωστε δεν είναι ο μόνος. Στην Αίγινα σήμερα θα συναντήσουμε πολλά νέα παιδιά να ασχολούνται  και να διατηρούν άλογα  και άλλα ζώα.Και είναι παρήγορο και ενθαρρυντικό σήμερα να συναντάς νέα παιδιά  που στρέφονται σε τέτοιες ασχολίες.

 Και ο Χρήστος μας έχει συνηθίσει σε αυτό. Του αρέσει  η ζωή στην Αίγινα, μέσα στη φύση και κυρίως να συνεχίσει την παράδοση του τόπου του. Παράλληλα ασχολείται με πολλά άλλα ξεχωριστά πράγματα. Είναι ενεργό μέλος της Θεατρική Ομάδας Κυψέλης, από τα παλαιότερα, και έχει στο ενεργητικό του πολλές συμμετοχές. Φέτος πρωταγωνίστησε στην "Αυλή των θαυμάτων" του Ι. Καμπανέλλη και έκανε αίσθηση με την απόδοσή του. Έκανε πολλά χείλη να γελάσουν και πολλά μάτια να βουρκώσουν. Να είναι πάντα γερός και να προσέχει τον "Άγγελό" του όπως βλέπουμε και στη φωτογραφία.

Το μυθικό "Νεράϊδα" ζει και βασιλεύει.

       Ποιος είπε πως στις μέρες μας δεν υπάρχουν  Νεράιδες; Μπορεί οι νεράιδες να χόρευαν παλιά μέσα σε σπήλαια με σταλακτίτες και σταλαγμίτες, να στοίχειωναν στα αλώνια ή να πρωταγωνιστούσαν στα παραμύθια της γιαγιάς και τα μιούζικαλ του Δαλιανίδη, σήμερα οι Νεράιδες κατεβαίνουν από τα σύγχρονα ναυπηγεία και ταξιδεύουν αγέρωχες κομίζοντας τη φινέτσα και την αρχοντιά  των βασιλοβάπορων των προηγούμενων δεκαετιών. Και ένα τέτοιο πλοίο ήταν το θρυλικό «Νεράιδα» του Λάτση, το οποίο δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει, και όπως όλα δείχνουν θα συνεχίσει να υπάρχει για δεκαετίες και να ταξιδεύει παλιούς και νέους επιβάτες στο όνειρο.

 Η  γοργόνα  του Σαρωνικού μπορεί να πλησιάζει τα 73 χρόνια ζωής σήμερα,  αλλά  αυτό δεν την εμποδίζει να ζει με αξιοπρέπεια, φρεσκοβαμμένη  και καλοσυντηρημένη, τυλιγμένη μέσα στο μύθο της, γοητευτική, αρχοντική και απαστράπτουσα, βυθισμένη στη σιωπή ενός μυθικού παρελθόντος. Τότε  που η αγέρωχη Σοφία Λόρεν ανέβαινε στα καταστρώματά  της για τα γυρίσματα  της ταινίας: «Το παιδί  και το Δελφίνι» στην  Ύδρα. Ή  εκείνες  τις εποχές [ δεκαετίες του ΄50 και του ΄60] όπου  το ταξίδι προς τα νησιά  του Αργοσαρωνικού συνιστούσαν τον απόλυτο καλοκαιρινό προορισμό των διακοπών. Τότε ταξίδευε η  «Νεράιδα». Πότε αναχωρούσε στις 08.00 π.μ. άλλοτε στις 14.00 μ.μ. διά  Αίγινα – Μέθενα – Πόρο – Ύδρα – Ερμιόνη – Σπέτσες – Λεωνίδιο. Ήταν τότε που τα καράβια ήταν προσαρμοσμένα στις ανάγκες της γραμμής, και οι αναλογίες μεταξύ πλοίων, νησιώτικου περιβάλλοντος και ανθρώπου δεν είχαν διαταραχθεί. Το ταξίδι ήταν μαγευτικό, οι προσεγγίσεις  στα λιμάνια των νησιών γεγονός,  το φλερτάρισμα της θάλασσας και της άσπρης λαμαρίνας αθώο και παιδικό.

 Η  «Νεράιδα»  για  είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια  υπηρέτησε στη γραμμή του Αργοσαρωνικού προσφέροντας  ταχύτητα, εξυπηρέτηση, γοητεία  και αρχοντιά  σε    ταξίδια  σύντομης διάρκειας. Σήμερα  η «Νεράιδα» συγκαταλέγεται πλέον στα κλασσικά επιβατηγά πλοία  του Αργοσαρωνικού  μαζί με το  «Μυκήναι», το «Καμέλια», τον  «Πορτοκαλή Ήλιο», το «Μάχη»,  το «Μαριώ» , το «Χαρά»,  το «Πίνδος», το «Καλαμάρα», το «Εριέττα», το «Αιγινάκι», το «Ευτυχία».

 Η «Νεράιδα» δεν είναι ένα πλοίο της σειράς. Ήταν θαλαμηγός του Μουσολίνι με το όνομα «Λαουράνα». Κατασκευάστηκε πριν από 71 χρόνια στην Ιταλία. Την απέκτησε στη συνέχεια ο Σπύρος Λάτσης και τη δρομολόγησε στο Σαρωνικό. Λέγεται  ότι ήταν το μόνο πλοίο της γραμμής που δεν  έπιανε στην αρχή μέσα στο λιμάνι της Αίγινας. Οι επιβάτες επιβιβάζονταν και αποβιβάζονταν με βάρκες. Η φιγούρα της  πέρασε στην ιστορία μέσα από καρτ – ποστάλ αλλά και  από τις παλιές ελληνικές ταινίες. Ποιος δε θυμάται τη Σοφία Λόρεν να δρασκελίζει το κατάστρωμά της στην ταινία «Το παιδί και το δελφίνι»; Οι καιροί όμως άλλαξαν  και τα κλασσικά λευκά ποστάλια του Σαρωνικού, ένα – ένα αποσύρθηκαν. Τα ταξίδια έγιναν πιο σύντομα, πιο απρόσωπα, χωρίς μύθο και φινέτσα αλλά λεωφορειακές διαδρομές ρουτίνας. Η «Νεράιδα» αποσύρθηκε στον κόλπο της Ελευσίνας. Οι ιδιοκτήτες της, την προστάτεψαν από τα διαλυτήρια και της χάρισαν την αιωνιότητα, φορτώνοντας την σε μεγάλο φορτηγό πλοίο και μεταφέροντάς την στα ναυπηγεία της Κροατίας με σκοπό να την αναγεννήσουν εκ βάθρων. Μετά από τρία χρόνια δουλειάς με δικό της πλήρωμα και στηριζόμενη στις δικές της μηχανές, στις 29 Απριλίου του 2010 πέρασε τον Ισθμό της Κορίνθου και αφέθηκε στην αγκαλιά  του αγαπημένου της εραστή, του Σαρωνικού, μετά από  35 χρόνια παροπλισμού. Η  «Νεράιδα» είναι ζωντανή, χάρη στην αγάπη και το μεράκι της οικογένειας Λάτση. Ίσως ελαφρά αλλαγμένη, αλλά πανέμορφη, κομψή και αγέρωχη, ακαταμάχητη στο χρόνο. Μια σωστή βασίλισσα. Λέγεται ότι το επόμενο φθινόπωρο θα  βρίσκεται στη Μαρίνα του Φλοίσβου. Δεν ξέρουμε όμως αν θα τη δούμε ποτέ στα λιμάνια του Σαρωνικού. Αν  κάποια μέρα τη δείτε να περνά  δίπλα στα ιπτάμενα και τα μεγάλα οχηματαγωγά, μην ξαφνιαστείτε. Το ρολόι του χρόνου δεν θα έχει γυρίσει πίσω. Μόνο κάποια μάτια  παλαιών ταξιδιωτών ίσως βουρκώσουν και νοσταλγήσουν τις μέρες εκείνες   «που άσπρα καράβια τα όνειρά  τους» ταξίδευαν στις  καθάριες θάλασσες  του νου και της καρδιάς. 

 

    Σήμερα  η «Νεράιδα» αναπαύεται  στα  ναυπηγεία της Lamda,  δίπλα στις εγκαταστάσεις της Πετρόλα στην Ελευσίνα. Ίσως είναι από τα μοναδικά επιβατικά – τέτοιας ηλικίας – παγκοσμίως που διατηρούνται σε  τόσο καλή κατάσταση. Αυτό οφείλεται στον όμιλο Λάτση, που σεβάστηκε την ιστορία του πλοίου, με το οποίο ξεκίνησε την δραστηριότητα του στην ακτοπλοία  και για δεκαετίες τώρα  το συντηρεί επιμελώς. Μέχρι πριν από  λίγους μήνες είχε ναυτολογημένους ακόμη και με κανονική μισθοδοσία, τον τελευταίο του πλοίαρχο και τον τελευταίο Α΄ μηχανικό του.  Για  όσους  ταξιδεύουν  στην Εθνική οδό Αθηνών – Κορίνθου, κατεβαίνοντας για Αθήνα στα δεξιά λίγο πριν τα διόδια μπορούν  να δούν  την  «Νεράιδα»  περήφανη  να  τους κλείνει  νοσταλγικά  το μάτι  και να προσκαλεί  σε  ένα  ταξιδάκι μικρών διακοπών:  «Δια  Αίγινα, Μέθενα………………

"Νεράϊδα" ένα ιστορικό πλωτό μουσείο από το Ίδρυμα Λάτση

   Είναι γνωστή η αγάπη των φίλων και τακτικών επισκεπτών της σελίδας μας για τα παλαιά πλοία της ακτοπλοΐας στον Αργοσαρωνικό. Με χαρά λοιπόν δημοσιεύουμε την παρακάτω είδηση που φρόντισε να μας στείλει η καθηγήτρια κ. Αννίτα Χαρτοφύλακα - Λεούση

 "Το Κοινωφελές Ίδρυμα Ιωάννη Σ. Λάτση αποφάσισε το 2007 τη μετασκευή του «Νεράιδα», παλαιού επιβατηγού του Αργοσαρωνικού, σε πλωτό μουσείο, με κύριο εκθεσιακό άξονα την επιχειρηματική ιστορία του Γιάννη Λάτση. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου το πλοίο μεταφέρθηκε στο Sibenik της Κροατίας. Η μετασκευή και μετατροπή του σε πλωτό μουσείο διήρκεσαν περίπου 2 χρόνια και, στις 29 Απριλίου του 2010, το πλοίο επέστρεψε στην Ελευσίνα. 

    Το «Νεράιδα» αγοράστηκε από τον Γιάννη Λάτση στο τέλος του 1949 και ήρθε να ενισχύσει την ακτοπλοϊκή του δραστηριότητα αλλά και να φέρει μια γεύση άνεσης και πολυτέλειας στη μέχρι τότε παραμελημένη ελληνική ακτοπλοΐα. Ταξίδεψε μαζί με τους επισκέπτες των νησιών του Αργοσαρωνικού για περίπου 25 χρόνια, αποτελώντας, όχι την πιο επικερδή, αλλά σίγουρα μία από τις πιο αγαπημένες δραστηριότητες του πλοιοκτήτη του.

     Αναγνωρίζοντας τη σημασία του πλοίου για το επιχειρηματικό του ξεκίνημα, ο Γιάννης Λάτσης και η οικογένειά του δεν έστειλαν ποτέ το «Νεράιδα» για διάλυση, αντιθέτως, το διατήρησαν παροπλισμένο στις λιμενικές εγκαταστάσεις της Ελευσίνας για περισσότερα από 30 χρόνια. Σήμερα, η «Νεράιδα» του καπετάν-Γιάννη πλέει πάλι σε γνώριμα νερά, αποτελώντας ταυτόχρονα μνημείο της ελληνικής ακτοπλοΐας, εντυπωσιακό δείγμα ανακατασκευής παλαιού σκαριού, αλλά και μουσείο της επιχειρηματικής πορείας του ιδιοκτήτη της.
Η λειτουργία του Πλωτού Μουσείου "Νεράιδα" προγραμματίζεται να ξεκινήσει μέσα στο επόμενο διάστημα."

  Σύντομα θα αναρτήσουμε ένα πλήρες αφιέρωμα στη  βασίλισσα του Αργοσαρωνικού που ζει περήφανη και αγέρωχη στον κόλπο της Ελευσίνας.

Ο Ν. Καζαντζάκης τιμάται στην Αίγινα.

      Ο Δήμος Αίγινας σε συνεργασία με την Διεθνή Εταιρεία Φίλων Νίκου Καζαντζάκη και τον Πολιτιστικό Σύλλογο “ Ολβία Πόλις” διοργανώνει εκδήλωση με θέμα:

 “Καζαντζάκης – Ζορμπάς - Αίγινα“.

        Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα του Ιστορικού  και Λαογραφικού Μουσείου Δήμου Αίγινας   το Σάββατο 27 Απριλίου 2013, ώρα 7 μμ.
Το πρόγραμμα έχει ως εξής:
Χαιρετισμός Δημάρχου Αίγινας κ. Θεοδόση Σακκιώτη
Εισήγηση – Διάλεξη με θέμα: ''Η Ελληνική ταυτότητα του Νίκου Καζαντζάκη'' από τον Πρόεδρο της Διεθνούς Εταιρείας Φίλων Ν. Καζαντζάκη κ. Γεώργιο Στασινάκη, πρέσβη Ελληνισμού.
    Ανάγνωση αποσπασμάτων με σύντομες επεξηγήσεις από το έργο του Νίκου Καζαντζάκη ''Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά'' και απόσπασμα επιστολών του συγγραφέα μετά συντόμου ερμηνείας, που αναφέρονται στην Αίγινα από τον ηθοποιό κ. Ανέστη Κορνέζο.

   Διάλεξη της Καθηγήτριας φιλολόγου κ. Αθηνάς Βουγιούκα, μέλους της συντονιστικής  Επιτροπής Διεθνούς Εταιρείας φίλων Ν. Καζαντζάκη με θέμα: ''Αφηγητής και Ζορμπάς στο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, δύο πρόσωπα εκ διαμέτρου αντίθετα''.
 Θα ακολουθήσει συζήτηση.  Επίσης στην αίθουσα θα λειτουργεί η έκθεση:
''Καζαντζάκης – Ζορμπάς'' - Δύο ελεύθεροι άνθρωποι, με την ευκαιρία συμπλήρωσης 25 ετών από την ίδρυση της Διεθνούς Εταιρείας Φίλων Νίκου Καζαντζάκη στην Γενεύη.

Κουφή ή βαγιανή εβδομάδα

    

  Η εβδομάδα που διανύουμε αποκαλείται από την Εκκλησία «κουφή» επειδή δεν υπάρχουν ψαλμωδίες και Χαιρετισμοί εν αναμονή των Παθών. Μια μικρή ανάπαυλα λίγο πριν τη Μεγάλη Εβδομάδα όπου οι πιστοί καλούνται κάθε βράδυ να προσέρχονται στις βραδυνές ακολουθίες.

   Βρισκόμαστε πλέον στην έκτη και τελευταία εβδομάδα της Μεγ. Σαρακοστής ονομάζεται "Εβδομάδα των Βαϊων". Για έξι μέρες πριν το Σάββατο του Λαζάρου και την Κυριακή των Βαϊων η λατρεία της Εκκλησίας μας ωθεί ν' ακολουθήσουμε το Χριστό καθώς πρώτος αναγγέλει το θάνατο του φίλου Του και κατόπιν αρχίζει το ταξίδι Του στη Βηθανία και στην Ιερουσαλήμ.  
Στο κέντρο της προσοχής είναι ο Λάζαρος - η αρρώστεια του, ο θάνατός του, ο θρήνος των συγγενών του και η αντίδραση του Χριστού σ' όλα αυτά.

    Σε πολλά  μέρη της πατρίδας μας η εβδομάδα αυτή λέγεται και "βαγιανή" διότι προετοιμάζουν οι νοικοκυρές τα βάγια για να τα πάνε στην Εκκλησία. Παράλληλα ξεκινά και η προετοιμασία για το νοικοκύρεμα του σπιτιού, το άσπρισμα και το καθάρισμα των αυλών, η φροντίδα για να είναι όλα στη θέση τους πάνω στο Πασχαλινό τραπέζι. Η άνοιξη της φύσης - ανάστασή της - μετά το χειμώνα φέρνει και την ανάσταση των ψυχών, την αλλαγή της διάθεσης όλων, την προσδοκία και την ελπίδα, την καταλλαγή και την συμφιλίωση.

Ο Κήρυκας της Αίγινας

Κυκλοφόρησε ο τρίτος και τελευταίος τόμος της επανέκδοσης του ιστορικού περιοδικού  του Ι. Β. Λυκούρη, «Ο Κήρυκας της Αίγινας», με πρωτοβουλία του εκπαιδευτικού κ. Νεκτάριου Κουκούλη, ο οποίος είχε και την επιμέλεια του εγχειρήματος αυτού.

«Ο Κήρυκας» κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το Φεβρουάριο του 1947 ως «Μηνιαίον όργανον των απανταχού Αιγινιτών» και στα φύλλα του φιλοξενήθηκαν σπουδαία ιστορικά και επιστημονικά άρθρα για την πορεία της Αίγινας δια μέσου των αιώνων, για τον πολιτισμό , τη λαογραφία, τα ήθη και τα έθιμα, τις ασχολίες, τα επαγγέλματα αλλά και τα προβλήματα που αντιμετώπιζε το νησί στα πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο. Στις σελίδες του ο απλός αναγνώστης αλλά και ερευνητής θα συναντήσει ειδήσεις και πληροφορίες ακόμα και για την καθημερινότητα των Αιγινητών αλλά και τις πληγές που άφησε η κατοχή και το πέρασμα των Γερμανών από τη νησί. Σπουδαίες είναι οι πληροφορίες για τους σφουγγαράδες της Αίγινας, το εμπόριο των σπόγγων, αλλά και τα προβλήματα που αρχίζουν να εμφανίζονται στην αγορά του σπόγγου. Σημαντικές είναι και οι παρουσιάσεις μεγάλων ιστορικών προσώπων, ιδιαίτερα των εκκλησιαστικών μορφών που ανέδειξε το νησί αλλά και αναφορές σε ανθρώπους της καθημερινότητας.
«Ο Κήρυκας» κυκλοφόρησε μέχρι τον Δεκέμβριο του 1950. Στη διάρκεια των τριών ετών κυκλοφορίας εκδόθηκαν 48 τεύχη, τα οποία αποτελούν συλλεκτικό πλέον υλικό για όσους ενδιαφέρονται ζωηρά για την ιστορία και τον πολιτισμό του νησιού. 

Μέχρι πρότινος για να διαβάσει κάποιος τον «Κήρυκα» θα έπρεπε να επισκεφτεί την Δημοτική Βιβλιοθήκη ή να δανειστεί τα φύλλα του από κάποιον συλλέκτη. Αυτό μέχρι τη στιγμή που ο κ. Νεκτάριος Κουκούλης πήρε την πρωτοβουλία να κυκλοφορήσει τα τεύχη του έτους 1947 σε έναν τόμο και σε αριθμημένα αντίτυπα. Το εγχείρημα του κ. Κουκούλη στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία. Πολλοί Αιγινήτες και όχι μόνο έσπευσαν να εξασφαλίσουν τον πρώτο τόμο του «Κήρυκα», ο οποίος διαθέτει ένα πολύτιμο γλωσσάρι – ευρετήριο αλλά εμπλουτίζεται και από σπάνιες φωτογραφίες του 1947.
  Αξίζει συγχαρητηρίων και επαίνων η προσπάθεια αυτή που πρέπει να στηριχθεί από όλους τους πνευματικούς φορείς του νησιού.

   

  Ο κ. Νεκτάριος Κουκούλης είναι αντιδήμαρχος Αίγινας και πρόεδρος της Επιτροπής Παιδείας του Δήμου Αίγινας. Διετέλεσε για πολλά χρόνια δάσκαλος στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και Διευθυντής των Δημοτικών Σχολείων Μεσαγρού και 1ου Δημοτικού Αίγινας. Είναι συγγραφέας και ασχολείται με τα κοινά έχοντας διατελέσει δημοτικός σύμβουλος για πολλά χρόνια.

 .

Στον κάτω κόσμο ταξίδεψε το 2ο Γυμνάσιο Αίγινας

 Μη σκιάζεστε. Ασφαλώς και είναι ασυνήθιστος αυτός ο προορισμός, αλλά όταν πρόκειται για επίσκεψη στις πηγές του Αχέροντα ποταμού και στην Αχερουσία λίμνη, το πράγμα αλλάζει. Ένα πανέμορφο λοιπόν τοπίο με πλούσια νερά και βλάστηση περίμενε τους εκδρομείς του 2ου Γυμνασίου Αίγινας, οι οποίοι στα πλαίσια τετραήμερης εκδρομής στην Ήπειρο, επισκέφθηκαν το Νεκρομαντείο του Αχέροντα, και τις πηγές.

 

 Το υποβλητικό νεκρομαντείο μάγεψε τους μαθητές αλλά η έκπληξη τους περίμενε λίγα χιλιόμετρα παραπάνω όταν έφθασαν στις πηγές του ποταμού, περπάτησαν κατά μήκος τις όχθες του μέσα σε πυκνή βλάστηση, δρασκέλισαν το κρεμαστό γεφύρι και τόλμησαν να κάνουν ακόμα και  Flying Fox  αλλά και ράφτινγκ. Ξέρετε όταν κάποιος έχει μάθει ....... γράφτινγκ του είναι παιχνιδάκι το ράφτινγκ. Περισσότερα στιγμιότυπα από τα extreme σπορ στην επόμενη ανάρτηση.... έτσι για να υπάρχει αγωνία.....

πρ. Πειραιώς Καλλίνικος

 Η είδηση της εισαγωγής του στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών ανησύχησε  όχι μόνο τους Πειραιώτες και όλους εκείνους που συνεργάστηκαν μαζί του στη χρυσή εποχή της Πειραϊκής Εκκλησίας, αλλά και πολλούς πιστούς οι οποίοι οικοδομήθηκαν πνευματικά μέσα από το πολυσχιδές και πολυεπίπεδο πνευματικό του έργο. Ο πρώην Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος Καρούσος, 87 πλέον ετών εξήλθε χθες από το Ιατρικό Κέντρο Αθηνών. Ο βετερένος ιεράρχης μετά την παραίτησή του "ησυχάζει" τα τελευταία χρόνια, χωρίς βέβαια να μένει αμέτοχος και να μην ανησυχεί για την πορεία των Εκκλησιαστικών θεμάτων. Πως μπορεί άλλωστε να συμβεί κάτι τέτοιο, όταν η ζωή του είναι ταυτισμένη με το σύγχρονο Εκκλησιαστικό έργο.

 Ο ίδιος υπήρξε σκαπανής του ποιμαντικού έργου της Εκκλησίας των τελευταίων δεκαετιών από όποιο μετερίζι πέρασε. Από την Αποστολική Διακονία, από τις οργανώσεις, από τον Εκκλησιαστικό έντυπο λόγο. Συγγραφές πολλών βιβλίων, υπήρξε ο πρωτοπόρος του Εκκλησιστικού ραδιοφώνου αλλά προσέδωσε νέα πνοή και εκκίνηση στο Κατηχητικό και Νεανικό έργο, εισάγοντας καινοτομίες ριζοσπαστικές για την εποχή του. Αναδιοργάνωσε έκ βάθρων την Εκκλησία του Πειραιά, αφήνοντας με την παραίτησή του σύγχρονες ενορίες με πνευματικά κέντρα, συσσίτια γερόντων, κατασκηνώσεις και πλήθος άλλων έργων.

  Ως άνθρωπος αγαπήθηκε από τον κόσμο αλλά πολεμήθηκε για τις επιλογές του και κυρίως για το πολύπλευρο έργο του. Δικαιώθηκε και συνεχίζει να απολαμβάνει την αγάπη όλων μας. Τα  όσα αναφέρουμε είναι ελάχιστα από τα όσα δημιούργησε και πρόσφερε. Του αξίζουν πολλά αφιερώματα και πολλές αναφορές. Άφησε την προσωπική του σφραγίδα στην Εκκλησιαστική διακονία του 20ου αιώνα. Του οφείλουμε πολλά.

   Ας ευχηθούμε να είναι υγιής και να του χαρίζει ο Θεός μακροημέρευση.

Εβδομάδα του Μεγάλου Κανόνα και του Ακαθίστου Ύμνου

 

 

   Την  Τετάρτη  το απόγευμα  της πέμπτης εβδομάδος των νηστειών, ψάλλουμε την ακολουθία του Μεγάλου και Κατανυκτικού Κανόνα. Το επίθετο Μέγας, εκτός από το νόημα του περιεχομένου, μπορεί να δικαιολογήσει και η έκταση του κανόνος. Γιατί, ενώ όλοι οι άλλοι κανόνες μόλις περνάνε  τα τριάντα τροπάρια, ο  Μέγας Κανών, που διαβάζεται την Τετάρτη της Ε΄ εβδομάδος, μετά τον Εσπερινό, φτάνει τα διακόσια  ογδόντα τροπάρια. Διαβάζεται τμηματικά στα μεγάλα απόδειπνα της πρώτης εβδομάδας της Μ. Τεσσαρακοστής και ολόκληρος το βράδυ της Τετάρτης της Ε΄ εβδομάδας.

   

Ποιητής  του Μεγάλου Κανόνα είναι ο Άγιος Ανδρέας, ο Ιεροσολυμίτης Αρχιεπίσκοπος Κρήτης, που εορτάζεται από την Εκκλησία  μας στις 4 Ιουνίου.  Ο  Άγιος  Ανδρέας  εμπνέεται από την Αγία Γραφή. Δεν αφήνει σχεδόν ούτε μια ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης, από τον Αδάμ και την Εύα, μέχρι τους Αποστόλους στην Καινή Διαθήκη, που να μην συγκρίνει με τη ζωή της ψυχής του. Θα έπρεπε ο κάθε χριστιανός να έχει στο σπίτι του  το βιβλίο του Μεγάλου Κανόνα και να διαβάζει λίγες στροφές πότε – πότε, ιδίως τώρα τη Μεγάλη Σαρακοστή και να  επαναλαμβάνει εκείνο  το ωραιότατο κοντάκιο του:  «ψυχή μου, ψυχή μου ανάστα, τι καθεύδεις;…».

Β΄  Ο  Ακάθιστος ύμνος.

    Μετά  τον Μεγάλο Κανόνα, η Εκκλησία  μας προτρέπει την Παρασκευή  το βράδυ της ίδιας εβδομάδας να χαρούμε- να πανηγυρίσουμε – ψάλλοντας θριαμβευτικά  «Τη  Υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια». Ο Ακάθιστος ύμνος – ο ωραιότερος ίσως ύμνος της Εκκλησίας  και περισσότερο αγαπητός  στο λαό – πρωτοακούστηκε στο Βυζάντιο  στην Εκκλησία της Παναγίας των Βλαχερνών μετά  την ηρωική  απόκρουση  των Αβάρων που είχαν πολιορκήσει την Κωνσταντινούπολη. Η ιστορία  αναφέρει τα εξής:

   Το  626 μ.Χ. οι  Άβαροι συνεργαζόμενοι με  τους Πέρσες  ήρθαν με πολυάριθμο στρατό και στόλο και πολιόρκησαν την Κωνσταντινούπολη από στεριά και θάλασσα. Γέμισε και η στεριά από το στρατό τους, πεζούς και έφιππους και από πολιορκητικές μηχανές. Μπροστά σε τόσους και τόσο βαριά οπλισμένους εχθρούς, πόσο θα βαστούσαν  οι γενναιότατοι, αλλά  ελάχιστοι χριστιανοί που αντιστέκονταν από μέσα;  Όταν μάλιστα ο αυτοκράτορας Ηράκλειος βρισκόταν με  ολόκληρο το στρατό του στα βάθη της Μικράς Ασίας για να αντιμετωπίσει  τους Πέρσες. Όλος  ο λαός της Βασιλεύουσας ανέβηκε στα τείχη για να υπερασπιστεί την πόλη του. Δεν είχαν πουθενά  αλλού πιά να στηρίξουν τις ελπίδες τους οι χριστιανοί, παρά μόνο στην Παναγία Θεοτόκο, που είναι «της Εκκλησίας ο ασάλευτος πύργος και της  βασιλείας το απόρθητον τείχος». Η προσευχή των χριστιανών εισακούεται. Ένας φοβερός ανεμοστρόβιλος, που ξαφνικά σηκώθηκε, άρχισε να αναποδογυρίζει, να συντρίβει και να βυθίζει τα πλοία των βαρβάρων. Και η θάλασσα – σαν για να δώσει θάρρος στους χριστιανούς – έβγαζε τα πνιγμένα σώματα των πολιορκητών μπροστά στην Εκκλησία της Θεοτόκου, στις Βλαχέρνες.  Σάλος μεγάλος με φόβο  και τρόμο, μέσα στις παρατάξεις του  εχθρού. Θάρρος πολύ στον ευσεβή λαό της Πόλης, που βγήκε έξω από τα τείχη και άρχισε να καταδιώκει τους τρομοκρατημένους εχθρούς.

   Η πόλη είχε σωθεί. Το βράδυ, όλος ο λαός μαζεύτηκε στο ναό τςη Θεοτόκου, για να αποδώσει στην υπερμάχο στρατηγό με ψαλμούς και ύμνους τα νικητήρια και τα ευχαριστήρια. Τότε πρωτοψάλανε και τον ύμνο, που ψάλλουμε  μέχρι σήμερα στους Χαιρετισμούς. Εκείνη τη βραδιά  όλος ο λαός έψαλλες όρθιος αυτόν τον ύμνο σε ένδειξη μεγάλης  ευγνωμοσύνης προς την Παναγία. Γι’ αυτό ο ύμνος αυτός ονομάστηκε Ακάθιστος.

   Ο  Ακάθιστος ύμνος είναι ένα κοντάκιο [είδος μεγάλου εκκλησιαστικού ύμνου]  που αποτελείται από το προοίμιο [εισαγωγή] και 24 οίκους [σειρά  τροπαρίων στα οποία περιγράφεται ένα γεγονός]. Ψάλλεται τμηματικά  κάθε Παρασκευή βράδυ τις 4 πρώτες εβδομάδες της Μ. Τεσσαρακοστής  και ολόκληρος το βράδυ της Παρασκευής της 5^ης  εβδομάδας. Μπορεί  να χωριστεί σε δύο  μέρη. Στο πρώτο το ιστορικό, εξιστορούνται τα γεγονότα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, η συνάντηση της Παναγίας με την Ελισσάβετ, η γέννηση του Χριστού, η προσκύνηση των Μάγων και των Ποιμένων, η φυγή στην Αίγυπτο και η Υπαπαντή. Στο δεύτερο μέρος, το Θεολογικό και δογματικό, αναφέρεται η σημασία της ενανθρώπησης του Χριστού, για να σώσει τους ανθρώπους, να τους λυτρώσει και να τους οδηγήσει στη Θέωση.

   Δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα τον συγγραφέα  του Ακάθιστου ύμνου. Από πολλούς επιστήμονες αποδίδεται στον Ρωμανό τον Μελωδό.