Αυτήν την Αίγινα αναπολούμε

    

     Δημοσιεύουμε το κείμενο που συνοδεύει την έκθεση "Κάποτε η Αίγινα" που παρουσιάζεται στο Πνευματικό Κέντρο Κυψέλης από 21 Ιουλίου - 4 Αυγούστου:

    " Κάποτε η Αίγινα………ήταν  η γη της πέτρας και του αμπελιού. ………ο τόπος της Αφαίας και του Ελλάνιου Δία, το βασίλειο του Αιακού, ο τόπος έμπνευσης του Πίνδαρου και του Αριστοφάνη, το αραξοβόλι του στόλου των παλαιών προγόνων που πολέμησαν στη Σαλαμίνα, η γη που κούρσεψαν οι Σαρακηνοί και λεηλάτησε ο Μπαρμπαρόσσα, το κάστρο των Καταλανών και η κατάκτηση  των Φράγκων.

……… Κάποτε η Αίγινα στάθηκε το καταφύγιο του Αγίου Διονυσίου, ο τόπος περισυλλογής του Αγίου Νεκταρίου και το νησί που περπάτησαν και έζησαν έντεκα Άγιοι.

…..Κάποτε η Αίγινα ήταν η  Πρωτεύουσα του Νέου Ελληνικού Κράτους και ο πρώτος Κυβερνήτης έβαλε εδώ τα θεμέλια της διοίκησης του κράτους.

……… Κάποτε στην Αίγινα τυπώθηκε η «χελώνα»  και ο «φοίνικας»

……… Κάποτε η Αίγινα ήταν η γη των προσφύγων και των ορφανών του αγώνα του ’21. Το νησί των σφουγγαράδων, των κανατάδων, των αμαξάδων, των ναυτικών, των απλών νησιωτών του καθημερινού μόχθου και της βιοπάλης.

……… Κάποτε στην Αίγινα συναντήθηκε ο Ελύτης με τον Μόραλη και τον Νικολάου.

Κάποτε την Αίγινα……….. ζωγράφισε ο Βασιλείου, ο Κρόκος, ο Πικιώνης, η Πωπ.

……… Κάποτε την πέτρα της σμίλεψε ο Καπράλος

……… Κάποτε  στην Αίγινα έζησε ο Νίκος Καζαντζάκης και έγραψε πολλά από τα έργα του.  Είναι η Αίγινα του Στρατή Μυριβήλη, του Κώστα Βάρναλη, του Μ. Καραγάτση, του Άγγελου Τερζάκη, του Ηλία Βενέζη, του Γιώργου Σεφέρη, της Κατερίνας Αγγελάκη – Ρουκ, της Ζωρζ Σαρρή, της Ιουλίας Περσάκη, του Τάκη Καλμούχου,του Βασίλη Πλάτανου, της Γωγώς Κουλικούρδη,

……… Κάποτε στην Αίγινα περπάτησαν ο Άλμπερ Καμύ και η Βιρτζίνια Γουλφ.

……… Κάποτε στην Αίγινα υπήρχαν ανεμόμυλοι, αλώνια, πατητήρια , λιοτρίβια, φουρνάκια που έψηναν τον πηλό.  Κάποτε στην Αίγινα οι νοικοκυρές έφτιαχναν πετιμέζι, κρατούσαν το μούστο για το χειμώνα, ζεματούσαν τα σύκα και τα γέμιζαν με αμύγδαλο, ζύμωναν το ψωμί τους, έφτιαχναν τσίγαρα και γερεμέζι.

……… Κάποτε στην Αίγινα  υπήρχαν ταβερνάκια με βαρέλια γεμάτα ντόπιο κρασί. Υπήρχαν περιβόλια και οι άνθρωποι μετακινούνταν με γαϊδουράκια και ταξίδευαν με τα καΐκια ως τον Πειραιά.

……… Κάποτε  τη θάλασσα της Αίγινας όργωναν μικρά κάτασπρα καραβάκια που σε ταξίδευαν στα Μέθανα, τον Πόρο, την Ύδρα, την Ερμιόνη, τις Σπέτσες.

 Κάποτε η Αίγινα…………………. ήταν ο απόλυτος προορισμός των οικογενειακών διακοπών και όχι μόνο.

……… Κάποτε η παραλία,  τα στενά δρομάκια  της και τα σπίτια  της αποτέλεσαν το φυσικό σκηνικό για τα γυρίσματα των πρώτων ελληνικών ταινιών.

……… Κάποτε στην Αίγινα δεν υπήρχαν φιστικιές. Οι δρόμοι ήταν χωμάτινοι, οι άνθρωποι έπιναν νερό από τα πηγάδια και συγκέντρωναν το βρόχινο νερό σε στέρνες.

……… Κάποτε η Αίγινα  είχε χρώμα. Το χρώμα των παιδικών χρόνων, της ανεμελιάς, του ονείρου, της αθωότητας, των παιδικών ξέγνοιαστων καλοκαιριών. Οι μέρες της μύριζαν καρπούζι, γλύκαιναν από τα σταφύλια και τα σύκα της και μέθαγαν από το τραγούδι του τζίτζικα.

……… Κάποτε η Αίγινα ήταν τόπος γαλήνης και ηρεμίας για όλους.

……… Αυτήν την Αίγινα αναπολούμε μέσα από αναρίθμητες παλιές φωτογραφίες. …… Κάπου -κάπου αυτήν  την Αίγινα ονειρευόμαστε…  μια Αίγινα που έχει φύγει ανεπιστρεπτί και μένει  καλά  κλειδωμένη  στο φωτογραφικό χαρτί στο σελιλόιντ  και στη μνήμη μας "

Θερμές ευχαριστίεςγια  την παραχώρηση  φωτογραφιών από τα προσωπικά τους αρχεία και άλμπουμ  στους:   Ασημινιό Στέλιο, Βαμβακάρη Ιωάννh,   Γαλάνη – Κρητικού Μαίρη,  Γιώτη – Γαβριήλ Ελένη,  Δραγούμη Μάρκo, Καλατζή Γιώργo, Λεούση Χαρτοφύλακα – Αννίτα,  Σακκιώτου – Τριανταφυλλίδου Μάρθα, Χάνου Άννα