Μπαίνεις σε ένα μαγαζί για να ψωνίσεις κι ο ιδιοκτήτης αντί να σου τυλίξει γρήγορα το δώρο που αγόρασες για το γάμο που έχεις το απόγευμα, και να πας στην ευχή του Θεού, αρχίζει να σου λέει για ένα ξύλινο δέντρο, για χρωματιστά μπουκαλάκια, για ευχές, για ταξίδια μέχρι το ΝΟΑ και άλλα πολλά. Εσύ φεύγεις κι από μέσα σου λες: μμμ.... άλλη μια πρωτοβουλία, άραγε θα γίνει; Ή θα πνιγεί ανάμεσα σε όλα αυτά τα μπαζάρ που στήνονται κάθε χρόνο.
Οι μέρες περνούν το Facebook παίρνει φωτιά και όλο και πιό συχνά ακούγεται η ιδέα και αντικρύζεις την αφίσσα με το μπουκάλι που μας θυμίζει την εποχή των πειρατών που κάποιοι έστελναν μηνύματα με μπουκάλια ή ακόμα και τον Ροβινσώνα Κρούσο. Ωστόσο οι μέρες πλησιάζουν και η ιδέα αποκτά τέτοια δυναμική που αρχίζει να ενοχλεί και να ανησυχεί τους επαγγελματίες των ντόπιων Χριστουγέννων και των εκδηλώσεων τους.
Τελικά αρκεί μια ιδέα. Αρκεί μια ευχή. Ένα πάθιασμα. Να έχεις ψυχή. Να πιστεύεις αυτό που λες. Να το υλοποιείς. Να κάνεις το όνειρο σου πράξη. Όχι αύριο. Αλλά εδώ και τώρα. Να γίνεσαι ευτυχισμένος και έτσι να κάνεις και τους γύρω σου ευτυχισμένους. Να αγαπάς αδιάκριτα και να συγχωρείς. Να έχεις μεγαλείο ψυχής.
Το δέντρο στήθηκε. Και ήταν όλοι εκεί. Άνθρωποι και φίλοι κάθε ηλικίας. Και το χάρηκαν με την καρδιά τους. Και ευχήθηκαν μέσα από την καρδιά τους. Και χόρεψαν και έφαγαν και ήπιαν και συνομίλησαν και έγιναν μια παρέα. Μια Χριστουγεννιάτικη παρέα.
Στην Αίγινα μύρισαν Χριστούγεννα. Και το χρωστάμε στο Δημήτρη και σε όλη αυτή τη μεγάλη παρέα. Δεν γνωρίζω πόσοι και ποιοί είναι. Δημήτρη γράψε τα ονόματά τους κάπου. Αξίζουν τα συγχαρητήρια μας και τις ευχαριστίες μας για την όμορφη και γλυκιά εμπειρία. Αποδείξατε ότι οι νέοι μπορούν ακόμα και την Αίγινα να αλλάξουν.