Σε ένα γύρισμα της ζωής η Αλκυόνη Παπαδάκη
συλλαμβάνει τους ήρωες της.Τους βρίσκει απροετοίμαστους. Τους ξαφνιάζει και τους παγιδεύει
μέσα στο δικό της εξομολογητήριο. Τους οδηγεί σε απολογισμούς ζωής, σε γόνιμο
προβληματισμό που κυοφορεί αναθεώρηση
και αλλαγή στάσης και τρόπου ζωής, αφού προηγουμένως έχουν αποτινάξει από πάνω
τους ένα βαρύ παρελθόν, τα ψυχικά
βαρίδια μιας ζωής ψεύτικης ίσως εικονικής που τους έχει στην κυριολεξία
διαλύσει.
Η ιστορία μας ξεκινά από ένα χωριό της
Κρήτης όπου η μικρή Συρμαλιώ πέφτει θύμα βιασμού. Ένας γρήγορος γάμος για τα μάτια του κόσμου, για
να κλείσουν τα στόματα μιας κλειστής κοινωνίας που άμα μάθει ότι η Συρμαλιώ
είναι ήδη έγκυος θα ανοίξουν και δεν θα αφήσουν τίποτε όρθιο. Η Συρμαλιώ
παντρεύεται / και νόμιμα για την κοινωνία φέρνει στον κόσμο τον Νικηφόρο. Ένα
χαρισματικό αγόρι που μπορεί να υιοθετείται από το μέθυσο και κακότροπο πατέρα
θετό πατέρα, να παίρνει το όνομά του αλλά βιώνει τη βαναυσότητα και την κακία
του κόσμου. Ο Νικηφόρος γρήγορα θα πετάξει στην Αθήνα για σπουδές
αφήνοντας πίσω την καλοκάγαθη μάνα- Συρμαλιώ να καρτερεί την επιστροφή του και
να προσεύχεται για την πρόοδο του.
Ο Νικηφόρος Χερουβείμ με βαριές αποσκευές
από την παιδική του ηλικία διψά για άνοδο , για επιβεβαίωση. Η μεγάλη
πρωτεύουσα του τα χαρίζει όλα πλουσιοπάροχα. Εκτινάσσεται και διαγράφει μια
λαμπρή καριέρα. Αποκτά και κατακτά τίτλους σπουδών, θέσεις, εξουσία, κοινωνική
επιφάνεια, πλούτο. Έρχεται σε επαφή με τα κέντρα και τα παράκεντρα της
εξουσίας. Φτιάχνει οικογένεια. Εμπλέκεται σε κυκλώματα τοκογλυφίας,
πλειστηριασμών, λαθρομεταναστών. Γίνεται αδίστακτος και αρπακτικός. Δε σέβεται
τη τιμή την αξιοπρέπεια των άλλων, τη φιλία. Παράλληλα στην οικογένειά του
βαθαίνει το κενό της ψυχικής επαφής των μελών της μεγαλώνει το χάσμα της
επικοινωνίας.
Ο Νικηφόρος Χερουβείμ ζει σε μια Ελλάδα που
όλοι μας ζήσαμε. Σε μια Ελλάδα της ψεύτικης ευμάρειας, της κερδοσκοπίας, της
πολιτικής αλητείας, του ξέφρενου δανεισμού, σε μια Ελλάδα που οι αξίες είχαν
χάσει την αξία τους. Σε μια Ελλάδα που δεν είχε ούτε ιερό ούτε όσιο γιατί
έλειπε η ανθρωπιά η αλληλεγγύη, η κοινωνική συνοχή. Σε μια Ελλάδα επηρμένη από
τα φώτα και τα λούσα των Ολυμπιακών αγώνων. Σε μια Ελλάδα που σε ένα γύρισμα
της ζωής μετατράπηκε χωρίς τύψεις σε Ελλάδα της απελπισίας, της ταπείνωσης, της
οργής, της αγανάχτησης, της φτώχειας της ανέχειας και της επαιτείας.
Ένα ξαφνικό γεγονός, όπως ένας θάνατος ενός φίλου
ή της μάνας, μια οικονομική αποτυχία, ένα σκάνδαλο, μια αποκάλυψη, μια
ειλικρινής ματιά στον καθρέφτη μετά από πολλά χρόνια μπορεί να ανατρέψει τα
πάντα. Να μας κάνει να δούμε κατάματα τον εαυτό μας. Να σκύψουμε στην ψυχή μας
, να αφουγκρατούμε τον πόνο, να σφουγγίσουμε το δάκρυ του διπλανού, του
γείτονα, του αδελφού.
Τόσα χρόνια πάνω στον πανικό μας περνούσαμε
ξυστά μπροστά από τον καθρέφτη μας. Βιαστικά. Ρίχναμε φευγαλέες ματιές στο
είδωλό μας. Δεν είχαμε χρόνο να κοιταχτούμε στα μάτια. Να παρατηρήσουμε τα
σημάδια, τις σκιές, τις ρωγμές που αφήνει πίσω του ο χρόνος και οι συμπεριφορές
μας.
Και να που σε ένα γύρισμα της ζωής,
σταθήκαμε μπροστά στον καθρέφτη μας και συστηθήκαμε ξανά. Είδαμε την αλήθεια
και κλάψαμε. Δεν αποφύγαμε την εξομολόγηση που ήρθε λυτρωτικά. Και τότε πίσω
από τα σύννεφα της προηγούμενης ζωής μας, φάνηκε μια χαραμάδα ελπίδας, ένα
μικρό φως που σηματοδοτεί όχι απλά μια νέα ζωή αλλά την Ανάσταση.
Το μυθιστόρημα της Αλκυόνης Παπαδάκη είναι
μια ματιά στον καθρέφτη μας. Μέσα στις 246 σελίδες τους διαγράφεται η πορεία της Ελλάδας των
προηγούμενων δεκαετιών. Οι τύποι, οι ήρωες οι χαρακτήρες είναι αναγνωρίσιμοι. Ο
αγώνας και η αγωνία του ανθρώπου να φύγει, να πετάξει ψηλά, να παλέψει και να
αλλάξει όλα εκείνα που τον βασάνισαν και του στέρησαν την αλήθεια. Και στο
ταξίδι της αναζήτησης της αλήθειας χρειάζονται δύο, χρειάζονται πολλοί. Ο
άνθρωπος ανακαλύπτει τον εαυτό του μέσα από τη συντροφικότητα, τη συμβίωση, τη
συνύπαρξη, τη φιλία και γίνεται και πάλι άνθρωπος. Μια ιστορία που αφήνει στο
τέλος τη γεύση ότι τίποτε δεν χάθηκε, ότι όλα
είναι εκεί και μας περιμένουν.