Παρουσίαση του παιδικού ημερολογίου της Ζωής Μαζαράκη - Αινιάνος
«…με τι χαρά
φύγαμε για την αγαπητή μας
Αίγινα. Ένα ταξί ήλθε και μας πήρε από
την Κηφισιά και από εκεί ίσια στον Πειραιά. Μπήκαμε στην «Ευαγγελίστρια» η
οποία επρόκειτο να ξεκινήσει στις μία ακριβώς. Αλλά όπως προβλέψαμε έφυγε στις 2 παρά 20. Το ταξίδι
μας φάνηκε ατέλειωτο γιατί η δυνατή ζέστη και οι σκληροί μπάγκοι είχαν
συμφωνήσει να μας τυραννούν έως την τελευταία
στιγμή. Αφού φτάσαμε πήραμε το ένα από τα δύο υπάρχοντα αυτοκίνητα και
έπειτα από 10 λεπτά βρισκόμαστε πιά στο σπίτι όπου μας υποδέχτηκαν όλοι.
Τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας αμέσως και κατά τις 9 και μισή πέφταμε
τσακισμένοι από την κούραση στα κρεβάτια μας, για ύπνο. Εγώ ακόμη δεν πιστεύω
ότι είμαστε κιόλας εδώ και νομίζω ότι ακόμη ονειρεύομαι. Ελπίζω αυτό το όνειρο
να διαρκέσει…….»
Με
αυτά τα λόγια που ξεχειλίζουν από παιδική αθωότητα η Ζωή Μαζαράκη –Αινιάνος, αδελφή του Μάρκου
Δραγούμη, ξεκινά το παιδικό ημερολόγιο των διακοπών της στην
Αίγινα το καλοκαίρι του 1947.
Αναμνήσεις, βιώματα, στιγμές, εμπειρίες, γεύσεις, εικόνες ήχοι και μυρωδιές από
μια Αίγινα που πλέον έχει φύγει ανεπιστρεπτί αλλά ξαναζωντανεύουν μέσα από τις σελίδες του
καλαίσθητου βιβλίου που τυπώθηκε το 2002
από τις εκδόσεις «Γραφές» και παρουσιάστηκε σε ειδική εκδήλωση την Παρασκευή 9 Αυγούστου του ίδιου έτους
στην αυλή του Λαογραφικού Μουσείου με τη συμμετοχή της ηθοποιού Ναταλίας
Δραγούμη και μαθητών του 2ου Γυμνασίου Αίγινας που διάβασαν
αποσπάσματα από το κείμενο.
Η ιδέα
της έκδοσης του σπάνιου και πολύτιμου αυτού ημερολογίου ανήκει στη Γωγώ
Κουλικούρδη η οποία μας εμπιστεύτηκε τα
χειρόγραφα του ημερολογίου με σκοπό τα νεότερα παιδιά να γνωρίσουν
την Αίγινα των προηγούμενων δεκαετιών, τα ήθη, τις συνήθειες, τα έθιμα, τα προϊόντα,
τις εργασίες των ανθρώπων, το φυσικό περιβάλλον, τις αγνές και καθάριες
ανθρώπινες σχέσεις.
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ο αναγνώστης
θα ανακαλύψει ή θα θυμηθεί μια Αίγινα ,
μια Ελλάδα που μόνο μέσα από τις παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες και ταινίες
μπορεί να γνωρίσει, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στον πρόλογο της έκδοσης ο κ.
Μάρκος Φ. Δραγούμης:
« Η
Ελλάδα μετά τον πόλεμο ήταν ελάχιστα ηλεκτροφωτισμένη. Το άλογο με το
ποδήλατο και τα πόδια τα πιο βασικά μεταφορικά μέσα. Το πηγάδι συνηθισμένη πηγή
ύδρευσης. Η σκάφη απαραίτητη, ελλείψει πλυντηρίου. Το ίδιο και οι παγοκολώνες
ελλείψει ηλεκτρικού ψυγείου. Τα κάρβουνα αναγκαία για το μαγείρεμα. Το
τηλέφωνο[ στην επαρχία τουλάχιστον] είναι καβουρντιστήρι σε κάποιο κοινοτικό
γραφείο. Το ραδιόφωνο, είδος εν ανεπαρκεία. Κι ο ταχυδρόμος μια σημαντική
παρουσία, που μαζί με την εφημερίδα σ’ έφερναν σ’ επαφή με τον έξω κόσμο.
Εξάλλου η Αιγινήτικη κοινωνία είχε ακόμα τη δική της ξεχωριστή ταυτότητα, με τα
δικά της ήθη και έθιμα, τον δικό της τρόπο να εκφέρει το λόγο, κρατώντας κάτι
από την αρχαία προσωδία – οι ηλικιωμένες μιλούσαν ακόμα τραγουδιστά.
Ο
παραθερισμός στα χρόνια εκείνα ήταν μια πολυτέλεια, ακόμα και στην
κοντινή στην πρωτεύουσα Αίγινα. Και για τους Αιγινήτες ο Αθηναίος ήταν ένα
αναγκαίο κακό, ένας «ξένος».
Η
Αίγινα το 1947, ήταν τόπος
φυλάκισης κι εκτέλεσης πολιτικών κρατουμένων, όχι όμως πεδίον συγκρούσεων των
αντίπαλων παρατάξεων του εμφυλίου, που
μόλις είχε αρχίσει. Κι έτσι τα παιδιά τουλάχιστον μπορούσαν να απολαμβάνουν
ανενόχλητα μια ξένοιαστη ζωή, σε αντίθεση βέβαια με τους συνομηλίκους τους στη
Βόρεια Ελλάδα».
Ένα
βιβλίο για το καλοκαίρι, για την Αίγινα , για μικρούς
αλλά κυρίως για μεγάλους. Θα το
βρείτε στα βιβλιοπωλεία της Αίγινας.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες: "Νέα του Σαρωνικού" και "Νέα Εποχή".