Ο σχολικός αγιασμός τελούνταν και κατά τους χρόνους
της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, καθώς και στα σχολεία, που λειτουργούσαν κατά την
Οθωμανική υποδούλωση, όπως και στα πρώτα έτη μετά την Επανάσταση του 1821,
ωστόσο επίσημα καθιερώθηκε από τον Ιωάννη Καποδίστρια το 1830.
Τότε, τον Οκτώβριο του ανωτέρω έτους, λειτούργησε και
το πρώτο Εκκλησιαστικό σχολείο του ελεύθερου κράτους (Πόρος).
Ο ίδιος ο Κυβερνήτης είχε γράψει στους δασκάλους του
Εκκλησιαστικού Σχολείου: «Αρχήν του θείου έργου ποιούμενοι, ως εικός, του Θεού
ευχόμεθα μεθ' υμών να ίδωμεν αξίους καρπούς των πνευματικών σας κόπων, των
προσπαθειών της Κυβερνήσεως και των προσδοκιών του Έθνους».
Από την πρώτη στιγμή ο αγιασμός στα σχολεία συνδέθηκε
με την επίκληση και παράκληση στο Θεό, ώστε να ευλογηθεί το έργο των μαθητών να
είναι καρποφόρο και ελπιδοφόρο.
Όχι μόνο με την έννοια της καταξίωσης μέσω των
γνώσεων, αλλά και με την έννοια, κυρίως αυτής, της καλλιέργειας και διαμόρφωσης
ηθικής προσωπικότητας και ενάρετου χαρακτήρα και της βίωσης των χριστιανικών αρετών.
