Οι πασχαλινές κάρτες της Λίνας.

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες το τηλέφωνο πάντα θα κτυπούσε! Ήταν η Λίνα : "Σου έχω αφήσει στο "Λυχνάρι" ένα φάκελο με την κάρτα μου, μη την ξεχάσεις!".

Η κάρτα της Λίνας Χριστούγεννα ή Πάσχα είχε γίνει συνήθεια. Καλή συνήθεια που την περιμέναμε. Η ίδια από μέρες , μάλλον από βδομάδες, είχε φροντίσει να της κεντήσει στο χέρι με πολύ επιδεξιότητα, χαρά, έμπνευση και κυρίως αγάπη! Αποδέκτες οι λίγοι και καλοί της φίλοι που μας θυμόταν τις ατέλειωτες ώρες, που έμενε μόνη και έγραφε ή κένταγε.

Φέτος η κάρτα δεν ήρθε! Η Λίνα δεν είναι πια εδώ. Μένουν όμως τα έργα της. Μένει η αγάπη με την οποία μας περιέβαλε,  η έγνοια  της, η γνώριμη βραχνή φωνή, το χαμόγελο της, το παράπονο της.

Σε ευχαριστούμε Λίνα!