Οι λουκουμάδες του Σιδέρη

   Δεν ήταν επιστήμονας, ή καλλιτέχνης, ή πολιτικός. Ούτε κοσμικός και επώνυμος από αυτούς που κατακλύζουν την παραλία της Αίγινας τέτοιες μέρες. Ήταν ένα απλός δουλευτής. Ένας αγνός και τίμιος βιοπαλαιστής  που η παρουσία του και η εν γένει πολιτεία  του ήταν συνυφασμένη με την παραλία της Αίγινας για πάνω από τριάντα χρόνια. Αθόρυβος, προσηνής, καλωσυνάτος, κοινωνικός και πάντα με διάθεση για προσφορά  δούλευε  στο "Ποσειδώνιον"  και η μορφή του ήταν απόλυτα ταυτισμένη με το χώρο της δουλειάς του. 

   Καλοκαίρια και χειμώνες, γιορτές και καθημερινές, πρωί - βράδυ ο Σιδέρης πίσω από το πάγκο με το χαρακτηριστικό τσιγάρο στο στόμα, να ψήνει καφέδες, να ετοιμάζει ποτά, να σερβίρει κάποιες φορές, να χαιρετά τον κόσμο με εκείνο το βαθύ και άκακο βλέμμα  του λαϊκού ανθρώπου της υπαίθρου. Γνήσια λαϊκή ψυχή, ατόφιος χαρακτήρας, ειλικρινής και ξεκάθαρος.

   Πόσοι πρωινοί μεροκαματιάρηδες δεν σταμάτησαν να πιούν τον καφέ  του πριν τη δουλειά τους; Πόσοι ταξιδευτές δεν πήραν τον καφέ ή το αναψυκτικό τους  εκεί περιμένοντας το πλοίο; Πόσοι προσκυνητές του Αγίου αλλά και επισκέπτες και παραθεριστές δεν έφαγαν από τους λουκουμάδες που έφτιαχνε πίσω από τον πάγκο;
     Η μακρόχρονη εμπειρία του από  την πιάτσα της Αίγινας τον έκαναν  να ευαισθητοποιηθεί για τα προβλήμματα  του τόπου. Πολιτικοποιημένος και ενταγμένος στις γραμμές  του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες δημοτικές εκλογές συμμετείχε ως υποψήφιος με το ψηφοδέλτιό του.

    Η φιγούρα του Σιδέρη, του Σιδέρη του 'Ποσειδώνιου" του Σιδέρη της παραλίας θα έρχεται πάντα στο νου μας περνώντας από την παραλία. Μια από τις πιό μακρόχρονες μορφές της Αιγινήτικης πιάτσας.

    Τελικά μπορεί  οι άνθρωποι κάποια στιγμή να φεύγουν, μένει όμως πίσω  τους η θύμησή τους. Η αύρα, το χαμόγελο, η γκριμάτσα  τους, η κουβέντα  τους, η γεύση  της δουλειάς  τους. Η γεύση των λουκουμάδων  που μοναδικά εκείνος ζύμωνε και έψηνε  τόσες δεκαετίες..........