Ένα έργο για τη διαφορετικότητα, τη συντροφικότητα, τη φιλία, την αγάπη: "Δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν μιλάω"

Πως μπορεί μια γνήσια ελληνική κωμωδία να δροσίσει  ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ; Πως  γίνεται οι θεατές να αψηφήσουν για λίγο τη ζέστη και να πάνε θέατρο;  Πως μπορεί ένα έργο που ενώ παίζεται από το 2012 αδιαλείπτως να συνεχίζει  να κρατά το ενδιαφέρον του  κοινού και να παίζεται με επιτυχία;

Τέτοια και πολλά άλλα ερωτήματα ίσως γεννήθηκαν μετά  το τέλος  της παράστασης που παρακολουθήσαμε  το Σάββατο  31/ Ιουλίου στην αυλή του 2^ου Δημοτικού Σχολείου στα πλαίσια  του 11^ου Φεστιβάλ  Θεάτρου.

Η κωμωδία που υπογράφει ο Γιώργος Θεοδοσιάδης με τα τίτλο: «Δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν μιλάω» παίζεται συνεχώς από το 2012 με μεγάλη επιτυχία.

Το ευρηματικό κείμενο υποστηρίζεται από  ηθοποιούς που αγαπούν την κωμωδία. Αξίζει να αναφέρουμε  ότι από  την αρχή μέχρι σήμερα βασικοί πρωταγωνιστές  του είναι ο Σπύρος Πούλης και ο Σπύρος Σπαντίδας ο οποίος  υπογράφει και τη σκηνοθεσία  της παράστασης.

Στη σύνθεση του φετινού θιάσου έχουν προστεθεί ο Σταύρος Νικολαΐδης και η Μυριέλα Κουρεντή.

Τέσσερις  αγαπητοί στο κοινό ηθοποιοί κατορθώνουν να ενσαρκώσουν (κυρίως οι άντρες) τρεις διαφορετικούς τύπους ανθρώπων με ιδιαίτερα προβλήματα, όρασης, ακοής, ομιλίας. Παίζουν σε ένα τεντωμένο σχοινί και κατορθώνουν να πλησιάσουν αυτούς τους χαρακτήρες με σεβασμό, τρυφερότητα και απόλυτη κατανόηση. Δεν κοροϊδεύουν το «πρόβλημα», αντιθέτως σέβονται την ιδιαιτερότητα και μέσα από αυτήν προσπαθούν να δείξουν και να διεκδικήσουν μια κανονική ζωή, ένα επάγγελμα, μια σχέση.

Στην πορεία τους παρουσιάζεται μια  κοπέλα, την οποία ερωτεύονται και οι τρεις και προσπαθούν να τη διεκδικήσουν κρύβοντας συγχρόνως το πρόβλημα  τους.

Η ανατροπή του έργου, αρκετά λυτρωτική, διευκολύνει και τους τέσσερις αλλά συγχρόνως προσθέτει στην παρέα κι ένα άλλο μέλος με ιδιαίτερο κινητικό πρόβλημα, τον αρραβωνιαστικό  της κοπέλας, που αποκαλύπτεται ότι είναι κοινωνική λειτουργός. Η παρουσία της στη ζωή των τριών τους οδηγεί στην αξιοποίηση  των ταλέντων τους και των ιδιαίτερων ικανοτήτων τους.

Θα  μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος το έργο αυτό, ως ένα ύμνο στη διαφορετικότητα, στη συντροφικότητα, στη φιλία, στην αγάπη.

Οι θεατές που καταχειροκρότησαν  την παράσταση ένοιωσαν στο τέλος του έργου αυτή  την ευωχία και τη λύτρωση που σκοπό έχει το θέατρο να επιφέρει.

Πραγματικά ήταν άλλη μια καλή βραδιά στο 11^ο Φεστιβάλ Θεάτρου.

Για  την ιστορία να αναφέρουμε πως το έργο αυτό είχε παρουσιαστεί στον ίδιο χώρο τον Αύγουστο του 2012.